همکاری جاسوسی اطلاعاتی امارات و رژیم صهیونیستی زمینه‌سازِ ایجاد ناامنی در منطقه

ادعا شده که این دستگاه‌های جاسوسی قادر هستند تا پارازیت‌هایی بر تجهیزات الکترونیکی و سامانه‌های دفاع هوایی کشورهای اطراف به ویژه ایران ارسال کنند و این تجهیزات را از کار بیندازند. قرارداد آبراهام که فوق سری تلقی می‌شود، در دوران نخست‌وزیری بنیامین نتانیاهو بین رژیم صهیونیستی با امارات و بحرین به امضاء رسید و ظاهراً کنست رژیم صهیونیستی از مفاد آن کاملاً بی‌اطلاع است. نخستین گام از همکاری رژیم صهیونیستی و امارات متحده، اقدام رژیم صهیونیستی در فروش بدافزارهای جاسوسی پگاسوس به امارات بود که این بدافزارها قادرند تلفن‌های همراه مخالفان امارات را شنود کند.

«بنیامین نتانیاهو»، نخست‌وزیر سابق رژیم صهیونیستی این توافقنامۀ کاملاً سری را بزرگ‌ترین دستاورد دوران نخست‌وزیری خود تلقی کرد؛ زیرا این توافق موجب خواهد شد تا رژیم صهیونیستی به تدریج حوزۀ نفوذ خود را در منطقه گسترش دهد. در جریان قراردادهای امنیتی و اطلاعاتی بین امارات و رژیم صهیونیستی، دو تاجر عمدۀ اسلحه و تجهیزات جاسوسی به نام‌های «ماتی کوخاوی» و «اوی لیئومی» شرکت داشتند و طی دو سال اخیر هواپیماهای مدرن بدون سرنشین از نوع ایروناتیکس در اختیار امارات قرار دادند.

اقدام امارات متحده در همکاری امنیتی، نظامی و اطلاعاتی با رژیم صهیونیستی از مرحلۀ مناسبات سیاسی و اقتصادی هم فراتر رفته است؛ به گونه‌ای که سازمان‌های جاسوسی موساد و امان رژیم صهیونیستی دفاتر خود را در امارات افتتاح کرده‌اند. هدف مشترک امارات و بحرین از این اقدامات، باز کردن پای رژیم صهیونیستی به منطقۀ حساس خلیج‌فارس و دریای سرخ است؛ تا جایی که امارات متحده با نفوذ در یمن جنوبی و جزیره راهبردی سقطری یمن در دریای سرخ زمینۀ حضور نظامی رژیم صهیونیستی را فراهم کرد. حضور نظامی، امنیتی و اطلاعاتی رژیم صهیونیستی در امارات، حساسیت بسیاری از کشورهای منطقه از جمله کویت، عراق، قطر، عربستان، اردن، مصر و جمهوری اسلامی ایران را بر انگیخته، زیرا این حضور موجب ایجاد ناامنی در منطقه خواهد شد که البته تبعات آن گریبان بانیان آن را خواهد گرفت.

مصر و اردن اگرچه با رژیم صهیونیستی روابط سیاسی رسمی دارند، اما رهبران این دو کشور عربی نگران هستند زیرا همکاری ابوظبی - تل‌آویو ممکن است به کاهش قدرت تأثیرگذاری این دو کشور در فلسطین منجر شود. به همین دلیل مصر و اردن اخیراً سطح روابط سیاسی خود را با امارات کاهش داده‌اند و درصدد هستند تا به سمت همکاری بیشتر سیاسی و اقتصادی با عراق حرکت کنند. قراردادهای اخیر میان اردن و مصر از یک سو و با عراق از سوی دیگر در چارچوب نگرانی رهبران این دو کشور از سیاست‌های امارات و بحرین و نزدیک شدن این دو رژیم به رژیم صهیونیستی قابل تحلیل است. از سوی دیگر رهبران رژیم صهیونیستی طی ۴ دهۀ گذشته همواره در اندیشۀ نفوذ به منطقۀ ژئوپلیتیک خلیج فارس بوده‌اند، اما به دلیل شرایط منطقه تا سال‌های اخیر، رویای رهبران این رژیم محقق نشده بود.

«شیمون پرز»، رئیس اسبق رژیم صهیونیستی و از رهبران نسل اول رژیم صهیونیستی در کتاب خود تحت عنوان «خاورمیانۀ جدید» که در سال ۱۹۹۵ منتشر شد، پیش‌بینی کرده بود که رژیم صهیونیستی با نفوذ در میان کشورهای عرب حوزۀ خلیج فارس قادر خواهد شد تا سال ۲۰۲۵ حجم مبادلات تجاری خود با این کشورها را به سطح ۷۰ میلیارد دلار در سال برساند. اکنون با افتتاح سفارتخانه‌های امارات و بحرین در فلسطین اشغالی این رویا نه تنها در حال تحقق است، بلکه فراتر از تبادلات تجاری مناسبات رژیم صهیونیستی، امارات و بحرین به مرحلۀ همکاری‌های امنیتی، جاسوسی و نظامی رسیده است.

این همکاری‌ها قطعاً امنیت و منافع ملی ایران و برخی کشورهای مستقل منطقه را تحت تأثیر قرار خواهد داد؛ زیرا رژیم صهیونیستی با کمک آمریکا سعی خواهد کرد تا دامنۀ نفوذ امنیتی، نظامی و سیاسی خود را علاوه بر خلیج فارس در دریای عرب، دریای خزر و افغانستان نیز گسترش دهد. دلیل تلاش رژیم صهیونیستی برای توسعۀ نفوذ منطقه‌ای خود این است که این رژیم اکنون از درون به شدت آسیب‌پذیر شده و افزایش قدرت بازدارندگی رزمندگان فلسطینی نگرانی رهبران این رژیم را برانگیخته است. شکست‌های متعدد ارتش رژیم صهیونیستی در جنگ با مردم غزه و ناکامی این رژیم در مقابله با موشک‌های حماس و جهاد اسلامی، رهبران آن را به گسترش حوزۀ نفوذ جغرافیایی، نظامی و امنیتی خود مجبور ساخته است؛ اما باید توجه داشت که نفوذ رژیم صهیونیستی در کشورهای کوچک حوزۀ خلیج فارس امنیت پایدار را برای این رژیم تضمین نخواهد کرد، بلکه در آیندۀ آن را از درون با یک بحران امنیتی جدی مواجه خواهد شد.

منبع تحلیل: شورای راهبردی روابط خارجی

توضیح: «گزارشات و تحلیل‌های راهبردی ارائه شده از منابع معتبر داخلی و خارجی صرفاً برای آشنایی و تنویر افکار نخبگان و مدیران راهبردی کشور با تحلیل‌های راهبردی روزآمد بوده و لزوماً منطبق با دیدگاه‌ها و نظرات دانشگاه عالی دفاع ملی نمی‌باشد.»